بالانویس:
اگر این پست را با تاخیر نوشته ام ، دلیلش فقط و فقط بدقولی دوستی بود که قرار بود عکس های یادواره را برساند دستم و آخر سر هم نرساند. فقط عکس حمید را می گذارم برایتان. چون عکس دیگری ندارم.
شهیدی که در یادواره خود حاضر شد
روایت پیامی که شهید حمید بهرامی برای برگزارکنندگان یادواره اش فرستاد
این چند سالی که شهدا افتخار خادمیشان را نصیبم کرده اند تا هر ازچندگاهی چند خط بنویسم و یا مجری یادواره شهدا باشم؛
این چندسالی که دست به دامان این به اوج آسمان رسیده ها شده ام؛
این چند سالی که درد نرسیدن به آن قافله عشق دارد بیشتر آزارم می دهد؛
و این چند سالی که بیشتر و بیشتر با قاب عکس های غبار گرفته هم کلام می شوم ؛
از آثار و نشانه هایی که این به معراج رفته ها رو می کنند، بیشتر و بیشتر «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ» را با تمام وجود درک می کنم.
آثار و نشانه هایی که همه و همه می بینند و البته «ما أکثَرَ العِبَرَ وَ أقَلَّ الاِعتِبارَ»
سه شنبه 18 آذر ماه ، یادواره شهید حمید بهرامی و شهدای تیپ 292 زرهی در تالار مهتاب دزفول در نهایت سکوت تبلیغاتی و سکوت رسانه ای برگزار گردید.
شهید حمید بهرامی از شهدای گمنام اتوبوس آسمانی گردان بلال است که کمتر به او پرداخته شده است . حمید بچه دزفول نیست و شاید دلیل گمنامی حمید هم همین باشد. شهیدی که مهمان شهیدآباد دزفول است. پدرش ارتشی است و آن سال ها به دلیل ماموریت پدر در دزفول ، حمید هم همراه بچه های بلال رهسپار جبهه می شود و وصیت می کند که پس از شهادت در کنار رفقای دزفولی اش دفن شود.
اگر یادتان بیاید اینجا در مورد حمید قبلا یک بار نوشته بودم.
