به بهانه شهادت دومین شهید مدافع حرم دزفول

بالانویس1:

ابتدا جا دارد از مسئولین محترم شهرم تشکرکنم!!!  که مثل همیشه اهمیتی برای واژه ی ایثار و شهید و شهادت قائل نشدند و علاوه بر این که هیچ کدام، تاکید می کنم هیچ کدامشان ، برای استقبال از پیکر پاک و مطهر سید مجتبی در فرودگاه اهواز حاضر نشدند،  برخی شان خواب اول صبحشان را هم حرام نکردند و هنگام ورود پیکر این عزیز شهید به دزفول به استقبالش نیامدند و باز هم برای شهدا غایب بودند و این داستانی نیست که بخواهم به آن بپردازم که بی خیالی آقایان در این خصوص« اظهر من الشمس» است و بار اول و دومشان نبوده ونیست و  بار آخرشان هم نخواهد بود. حالا ان شاالله  در مراسم تشییع که دوربین های صدا و سیما حضور دارند، این کسری حضور را جبران  کرده و دلی از حضور در می آورند.

بالانویس2:

و باز هم همین جا جا دارد از بچه های غیرتمند و با معرفت بسیجی حوزه ی حمزه سیدالشهدا تشکر کنم که با وسیله های شخصی، خود شان را به فرودگاه اهواز رساندند و بیش از 4 ساعت در سرمایی استخوان سوز چشم انتظار پیکر رفیقشان ماندند و در اوج بی تابی و اشک و گریه با فریاد لبیک یا حسین و لبیک یا زینب ، از پیکر سید در فرودگاه اهواز استقبال کردند و نگذاشتند که سید غریبانه پا به شهر و دیارش بگذارد.

 

 

سید مجتبی! تویی که نمی شناختمت!

برای شهید سید مجتبی ابوالقاسمی ، دومین شهید مدافع حرم دزفول

 

آقا سید سلام!

جواب سلامم را می دهی. مطمئنم! اما من به آن درجه نرسیده ام که گوشم بشنود صدای پاسخت را، اما دلم به راحتی دارد گرمای وجودت را احساس می کند که کنارم ایستاده ای و با لبخند نگاهم می کنی و این حسِ حضور ِتو، نه از درجات من که از برکات توست که مرا اگر درجه ای بود، حکایت، حکایت دیگری می شد.

تویی  که به درجه ای  از حضور رسیده ای که  باوجود نبودنت ، بودنت را همه  می توانند حس کنند و حضورت را همه ادراک و این اصلاً از ویژگی های شهید است و همه ی شهدا این گونه اند و این همان وعده ی خداست که از زنده بودن و حاضر بودن و ناظر بودنتان ، همه جوره برایمان گفته است.

گفته بودند با پروازِ هواپیمایی آسمان خواهی آمد و پس از چهار ساعت چشم انتظاری، از زمانی که این پروازِ آسمان ، نشسته است روی زمین و خیال می کند که تو را با خود آورده است، این بچه ها همه شان دارند این جا بال بال می زنند برای دیدنت. گفتم «خیال می کند» و بی راه هم نگفتم که نه پروازِ آسمان تو را آورده است زمین، که «پروازِ تو » ، آسمان را زمین گیر کرده است و همه می دانند پرنده ای که خودش بال دارد و پرواز می کند را  نیاز به پرواز دادن نیست. پرنده همیشه خودش سرشار است از طراوت پرواز.

آقا سید! بین این همه بی قرار، من هم آمده ام که با تو یک فصل دردنامه مرور کنم. آمده ام از دور نگاهم را بیاندازم به این تابوت و حرف بزنم برایت، حرف هایی که گویا تمامی ندارد. مثل همین چند روز پیش که از دور، چشمم افتاد به ضریح سقای بی تاب کربلا و ضریحی که شش دانگ وجودم محو شش گوشه اش شد. ایستادم و  فقط از دور نگاه کردم و زیر لب زمزمه کردم با ضریحی که منتهای آرزویم بود. شور جمعیت نمی گذاشت بروم سمت ضریح و امروز هم بلندای این همه دست که دارد موج می شود برای این تابوت، نمی گذارد خودم را برسانم به تو و از همین دور نگاه می کنم به ضریح تابوتت و از دور زیارتنامه می خوانم برادر.

تو دیگر در قالب زمان و مکان نیستی که دور و نزدیکت فرقی داشته باشد. تو تکثیر شده ای به اندازه ی تمام این آدم هایی که به استقبالت آمده اند. یقین دارم در کنار هر یک از این آدم هایی که یا زانوی غم در بغل دارند و یا دارند در بغل دیگری مثل برادر مرده ها اشک می ریزند، یک سید مجتبی ایستاده است و می بیندشان. هم درد دل ها را می شوند و هم دعاهایی را که زیر لب دارند ثبت می کند.

این اشک های پیاپی ام را و این بغض را که گاهی می شکند و گاهی به سختی در گلو می فشارمش را بی خیال شو سید جان. خودت بهتر می دانی داستانش را و دلیلش را و این وسط بسیاری خیال می کنند که بین من و تو هم  رفاقتی چندین ساله بوده است، مثل همه ی این آدم ها که برخی هاشان از بی تابی این که با تابوت برگشته ای مدام غش می کنند و می افتند روی زمین. مثل همین آدم هایی که سرشان را گذاشته اند روی عکس تو که چسبانده اند به شیشه ی ماشینشان و  فریاد« سید سید» شان، این ملائکه ی طواف کننده دور تابوتت را هم به گریه انداخته است. گمان بسیاری این است که بین من و تو، رفاقتی چندین ساله بوده است که این چنین بی تابانه دارم دنبال تابوتت هروله می کنم.

 کاش می شد فریاد می زدم، من سید را نمی شناختم. من سید را ندیده بودم. من با سید حرف نزده بودم. خودم هم حیران این همه بی تابی خودم هستم و حیران این بی قراری که مرا تا این جا کشانده است. من گم شده ام بین این همه عاشق، مثل آن روز که در شور اربعین بین زوار ارباب گم شدم. خودم را انداخته ام در این موج جمعیت تا اگر قرار شد دستی روی سرها بکشی من هم قاطی این همه بی قرار، نصیبی از دست نوازشت  داشته باشم.

 سیدجان! آن قدر دوست و رفیق و دلداده برای خودت ردیف کرده ای ، که هر سو را که نگاه می کنم ، یکی دارد تکه پاره های بغض شکسته اش را جمع و جور می کند.

آقا سید! منی که شیرینی  با تو بودن را حتی مزمزه هم نکرده ام را باید کسی باشد زیر بغل هایم را بگیرد، تا این داغ زمین گیرم نکند، وای به حال آنان که سال ها انس و الفت داشته اند با تو و ثانیه هایشان با نفس های تو گره خورده است. آنان که شهد رفاقت تو را تجربه کرده اند، چه آتش فشانی درونشان فوران کرده است را خدا می داند.

مثل این رفیقت «محمدباقر» که  «انکسر ظهری  و قلّت حیلتی » را با تمامیت وجود درک کرده است و بچه ها زیر بغل هایش را گرفته اند تا کمر خمیده اش  از سنگینی بار بی تو بودن ، کمی راست تر جلوه کند و این بچه هایی که من نمی شناسمشان و مدام بیهوش روی زمین می افتند و کار برخی هاشان در این نیمه های شب عاقبت به بیمارستان کشید.

 و این وسط هیچ کس خبر ندارد که بین من و تو رفاقتی که نبوده است ، هیچ ، در مرور خاطراتم شاید حتی  به سلام و علیکی هم با تو نرسم. اما این شور ، این شیدایی و  این بی تابی  از کجاست ؟  این بغضی را که اختیارش را ندارم و نمی توانم هیچ کاریش بکنم و گاه با صدایی بلند می شکند ، چه قصه ای دارد؟ این که مدام رو به این تابوت شناور بر دست ها و شانه ها، بایستم و کرور کرور دردهایم را بریزم روی دایره برایت و اصلاً مگر با عقل جور در می آید که آدم سفره ی دلش را پهن کند پیش کسی که نمی شناسدش و زار بزند در فراق کسی که روزی و روزگاری گذارش به کوچه ی او هم نیفتاده است؟

و مگر می شود آدم در هجران کسی که نمی شناسد و در تمام کتاب زندگی اش نقشی از او ندیده است،  قرار از کف بدهد و بی تابانه نگاهش را گره بزند به تابوتی سه رنگ و تعریف کند فصل به فصل کتاب دردهایش را و زمزمه کند اسرار زندگی اش را و طلب کند آرزوهایش را از کسی که اصلاً نمی شناسدش؟

می شود! خوب هم می شود سید جان!

 هیچ کس نداند تو که پاسخ این ماجرا را خوب می دانی که اصلاً خودت بارها درگیر همین داستانِ من بوده ای. کلید حل این معمای به ظاهر مشکل، یک واژه بیشتر نیست و آن هم همان «تابوت سه رنگ» است و مگر این خودت نبودی که در روز تشییع شهدای گمنام و آن پلاک و استخوان های از سفر برگشته ، بی تاب و پریشان اشک می ریختی و سر به تابوت نهاده زمزمه می کردی.

اصلاً این از ویژگی های تابوت سه رنگ است که می توانی ندیده و نشناخته اعتماد کنی به پهلوان و قهرمان خوابیده در تابوت و مثل ضریح بچسبی به آن و بگویی و بگویی تا شاید بارسنگین سینه ات کمی سبک تر شود. تا شاید صاحبِ ضریحِ تابوت، گره گشایی کند برایت. آن هم تابوتی که قهرمان پرچم پیچ شده در آن، به یقین سر به زانوی مادر سادات جان داده است.   

سیدجان! تو خوب می دانی که مسافرانِ تابوت سه رنگ همه شان یک ویژگی مشترک دارند و آن هم این است که نیازی نیست تو از قبل آنان را بشناسی. همین که عکسشان روی در و دیوار شهر به تو لبخند زد و تابوت را دیدی که روی امواج دست ها تلاطم می کند ، احساس می کنی که سال هاست می شناسی شان و حس می کنی عزیزترین هایت را از دست داده ای.حس بی برادر شدن دست می دهد به آدم و می شود هر آنچه حالا دارد بر من می گذرد.

سیدجان! خوش آمدی برادر! خوش آمدی که این گونه آمدنت تمام معادلات زندگی ام را به هم ریخت. تمام دیوارها و قواعد و قانون های مصنوعی را که برای خودم ساخته بودم. تمام حصار هایی را که فکر می کردم، مجبورم تا ابد تحملشان کنم و تو ثابت کردی که می شود این حصارها را فرو ریخت. می شود این قاعده های خیالی را شکست.

ثابت کردی با اینکه درد نرسیدن به قافله ی شهدا درد سنگینی است، اما می توان جامانده بود، اما به قافله رسید. تو تقدیر را برای خودت عوض کردی آقا سید! و هنوز حیران این ماجرا هستم که چگونه در این روزگاری که ثانیه به ثانیه اش دارد آدم را می کشاند به سمت زمین، در این روزگاری که معبر شهادت تنگ تر از همیشه است، تو تقدیر را عوض کردی و سرفرازانه عبور کردی. آخر همه اش فکر می کردم تقدیر ما دهه شصتی ها این است که همیشه زیر تابوت سه رنگ باشیم با اشک، نه درون تابوت با شوق و تو تمام فرضیه هایم را نقض کردی و ثابت کردی که می شود این تقدیر مبهم را به هم ریخت. می شود به جای این که زیر تابوت اشک ریخت، درون تابوت بود و شوق وصال به کسانی را داشت که عمری قرار از آدم گرفته اند.

سیدجان! ممنونم برادر! همین که نشانم دادی در این روزگار هنوز هم راهی برای شهادت دهه شصتی ها هست، کار بزرگی کردی.  هرچند هنوز تقدیر من این است که باز زیر تابوت باشم با اشک، و تقدیر تو این که درون تابوت باشی با شوق. اما درسی به من دادی که دوباره از اول شروع کنم.

به قول سید عزیز که در امتزاج بغض و اشک برایم گفت:«سید مجتبی واقعاً می خواست!!! می خواست برود! می خواست شهید شود!!!» و شاید بزرگترین دلیل زمینی ماندن من و آسمانی شدن تو  همین «خواستن » بوده است. این که تو به عمل خواستی و با تمام وجود در راه خواسته­ات بال بال زدی و من فقط به زبان گفتم و شعارگونه نوشتم و این همان رمزی است که تو را به مقصود رساند و حال دارد بزرگترین فاصله را بین من و تو ایجاد می کند. تو راهی «عند ربهم یرزقون »  و من مجبور به تحمل بندهای این زندان خاکی.

درس بزرگی دادی سید جان! بزرگتر از آنچه فکرش را بکنی.  تویی که نمی شناختمت با رفتنت راهی را نشان دادی که هیچ گاه ندیده بودم. ممنونم سیدجان.

برو خدا پشت و پناهت و فقط از تو یک خواسته دارم. یکی ! نه بیشتر.  از این رفقای بی تابت می شنیدم که مدام سر می زدی شهیدآباد و گاه شب ها قدم می زدی بین ردیف ردیف عشق غبار گرفته و زمزمه می کردی با آن ها.

سیدجان! همان طور که شکوه می کردی از درد دوری شان و از سکوتشان در برابر بغض و اشک هایت ، تو قول بده در برابر بغض و اشک ما  فقط نگاه نکنی و سکوت پاسخمان دهی. تو خود درد کشیده و زجر کشیده ی این داستان سکوتی! تو سریع پاسخمان بده. آخر تو از نسل خودمان هستی. از نسل دهه شصتی ها.

راستی «محمدباقر» می گفت آن شب قبل از اعزام،  در قطعه ی شهدای شهید آباد حتی جای دفنت را هم به او نشان داده ای. کاش دعایی کنی برایمان که ما را هم راه بدهند در آن بهشت زمینی که آرزویی جز این نداریم.

سیدجان! آسمان که می روی نماینده باش برای مان. برای آنان که به قافله ی شهدا نرسیدند و تقدیرشان جرعه جرعه حسرت سر کشیدن است. سلاممان را به همه ی شهدا برسان و بگو این جا خیلی ها هستند که مشتاق دیدارند. بگو شهدا دعا کنند تا آقایمان زودتر برسد که اگر این هم تقدیر ما نشود، نسل ما هیچ تصویری ندارد که به آن افتخار کند.  بهشان بگو ظهور تنها امیدی است زنده نگهمان داشته است.

برو سیدجان! شاید اصلاً توانستی سلاممان را و پیاممان را به دست خودِ آقا بدهی. به او که از ما منتظرتر است. برو سیدجان! اما در آسمان هم مثل زمین، برای رفقایت سنگ تمام بگذار. برو . . .خدا نگهدارت سید مجتبی!