به بهانه ی حادثه تروریستی تهران
آمده اید که بمانید؟
به بهانه ی رجز آشنای تروریست های حادثه ی تهران
رجزخوانی تروریست های فریب خورده ی قصه ی دیروز تهران برایم جالب بود: «اتظنون انا سنرحل؟ اتخالون انا سننتهی؟ اننا باقون باذن الله عز و جل» یعنی «آیا گمان می‌کنید ما رفتنی هستیم؟ آیا می‌پندارید ما پایان‌یافتنی هستیم؟ هرگز. ما به اذن خداوند باقی می مانیم»
چقدر این شعار برای بچه بسیجی ها آشناست. شبیه همین رجز را سی و پنج سال پیش هم بر دیوارهای خرمشهر دیده بودیم. عراقی ها روی دیوارهای خرمشهر نوشته بودند : «جِئنا لِنَبقی» یعنی «آمده ایم که بمانیم» اما وقتی شیربچه های خمینی کبیر وارد خرمشهر شدند ، دیدند که شهر پر است از پوتین و بزدل ها، پا برهنه گریخته اند.
شیربچه های امام خامنه ای، تداوم همان شیربچه های امام خمینی(ره) هستند. با همان ایمان، همان غیرت و همان ولایت پذیری و همیشه محافظ امنیت و خاک و ناموس. چه در داخل خاک ایران و چه خارج از مرزها.
اما آنان که همنوا با دشمن، تیکه و کنایه زدند به مدافعان حرم، به همین بچه های سپاه که جانشان همیشه کف دستشان است و به تمام شیربچه های امام خامنه ای، امروز در کدام سوراخ قایم شده اند؟ مگر نمی گفتند «جانم فدای ایران!» بسم الله! بفرمایند! پس چرا باز خبری ازشان نبود؟
چه زیبا امام علی(ع) فرمود :« هر کس که به وقت یاری رهبرش در خواب باشد زیر لگد دشمنش بیدار می شود» و این اتفاق همان لگد دشمن بود، اما کسانی که خودشان را به خواب زده باشند، با لگد هم بیدار نمی شوند.
مردم آسوده باشند چرا که شیربچه های امام خامنه ای چشمشان به سرچشمه ی نور لبهای امامشان است و راهی را می روند که مسیر انگشت مولایشان نشان می دهد و ما بقی حرف و حدیث ها برایشان حاشیه است. یقیناً به قول امام خامنه ای «فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغالِبُونَ» وعده ی حتمی پروردگار اتفاق خواهد افتاد و روسیاهی به ذغال.
یک روزهایی به قول شهید چمران شیپور جنگ مرد را از نامرد تشخیص می داد و امروز هم موقعیتی فراهم شده است که مردها از نامردها تفکیک شوند. آخر امام زمان(عج) مرد احتیاج دارد برای پا در رکابی اش. آن روز اصرار و التماس نامردها نتیجه نخواهد داد.
بار دیگر باید تأکید کنم. مملکتی که امام دارد، خرمشهرش در محاصره نمی ماند.
برای عاقبت بخیری باید با امام بود و غدیر تدریس همین درس است. پیامبر فریاد زد: « آنان که رفته اند، برگردند و آنان که عقب مانده اند، برسند» برای عاقبت بخیری باید با امام حرکت کرد، نه یک قدم پس و نه یک قدم پیش!
